Όλα τόσο μπερδεμένα…

Όλοι ονειρευόμασταν, ή είχαμε στην άκρη του μυαλού μας, ότι αυτή την εποχή θα ετοιμαζόμασταν για το «Πανελλήνιο πρωτάθλημα», όπως γινόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε κάποιο διαφορετικό μέρος, Κέρκυρα, Κρήτη, Ρόδο, Κόνιτσα, Θεσσαλονίκη, Ρίο κ.α. Βλέπουμε ίσως την πιο δύσκολη περίοδο σε αρκετά πράγματα.. Καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι, πράγματα που ήταν δεδομένα, από πού να πρωτοπιάσουμε Εργασία; Οικονομία; Παιδεία; κλπ, κλπ.. Σαν σκέψη, χωρίς να μπω σε άλλου τύπου λεπτομέρειες και παρεξηγηθώ… (ποιος ήταν πρωθυπουργός; ποιος ήταν πρόεδρος, ποιος ήταν στο Δ.Σ. κλπ..) θα μείνω σαν τοξότης στα προηγούμενα χρόνια, που θα τα έλεγα ευημερία για το άθλημα. Από Επιδόσεις; από οργάνωση; από κόσμο; από καταλύματα; ή ακόμα, ακόμα και από την λεπτομέρεια την απλή… του νερού, του χυμού και του σάντουιτς. Χθες περνούσα πάλι μπροστά από το προπονητήριο του Φιλοκτήτη και το έβλεπα να «μαραζώνει» μόνο του χωρίς ζωή, χωρίς φωνές… Κάθε φορά που το βλέπω.. χιλιάδες πράγματα μου έρχονται στο μυαλό.. στιγμές, εικόνες, χαμόγελα γεμάτα με αξέχαστες στιγμές… Ένα φτερούγισμα στην καρδιά, ένας έρωτας, ένα δάκρυ.. κι όλα αυτά για το τίποτα… Μια μεγάλη απογοήτευση σε όλα… και οι Σκέψεις: να εγκαταλείψω όλες τις προσπάθειες που κάναμε; να χαρίσω τον εξοπλισμό μου και να μην ξανασχοληθώ; να περιμένω; να επιστρέψω στο παλαιό μου άθλημα; Μα γιατί να συνεχίζω, αφού είναι όλα τόσο «μίζερα» πια; Όταν όμως περνάνε οι μέρες, όλο και πάλι «φουντώνει» το πάθος για το άθλημα… ρίχνουμε στα 18μ. και επανέρχονται σαν «τσουνάμι» όλα τα θετικά συναισθήματα για το άθλημα… ρίχνουμε που και που στο Ελληνικό, βλέπω μια επίδοση πάρα πολύ καλή, πλημμυρίζω από χαρά… και μετά ξανά το μπέρδεμα.. μα κάθε μέρα εδώ; μα είναι πολύ μακριά; είναι πολλά τα καύσιμα.., θα είμαι μόνος, έχει ζέστη.. και όλοι οι προβληματισμοί… Όλα τελικά τόσο μπερδεμένα για το τίποτα… Έχουμε φτάσει στα της Ε.Φ.Ο.Τ. ο ένας κατηγορεί τον άλλον, οι κατηγόριες χωρίς κανένα πια θετικό… να έρχονται στα αυτιά μου από τοξότες και μη… σαν χιλιάδες βέλη από τον πόλεμο της «Τροίας»… Τόσο δύσκολο είναι; Ελπίζω ότι απ’ ‘όλα αυτά.. θα νικήσουν μόνο τα θετικά και στο τέλος θα δούμε το κάτι πιο καλό και κάτι το πιο όμορφο… Θα με πείτε κάποιοι ονειροπόλο ή μη ρεαλιστή; Ίσως ναι και ίσως όχι… τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν είναι σίγουρο… Σίγουρο όμως για μένα, είναι η ψυχή και η πίστη που πηγάζει από την καρδιά του κάθε τοξότη !!!

Αφιερωμένη η εικόνα, στους τοξότες που έριξαν σε αυτό το προπονητήριο