Η Ομορφιά των 70 μέτρων

Καλό μήνα ! Επιτέλους άνοιξη ! Το επιτέλους βεβαίως είναι για τον εξωτερικό χώρο και τα 70 μέτρα. (όχι πως δεν έριχνα όλο τον χειμώνα στα 70μ. αλλά λέμε τώρα....) Συνεχίζω λοιπόν το «ποίημα μου…», ανοίγει έξω το μάτι σου, το πράσινο έδαφος και… μόνο μια στάση στο σώμα.. όχι τρεις… Περνάνε οι οδηγοί έξω από τον δρόμο του Φιλοκτήτη και ακούς τα πάντα «Ρίξεεεε, αχ εδώ χτύπα με, αααααααα, μπράβο μεγάλε ωραίος, ρε θα σκοτώσετε κανέναν… και όταν ρίχνουν οι κοπέλες.. αμαζόνα μου, εδώ στην καρδιά μου κάρφωσέ το, κλπ. κλπ» Μαζευτήκαμε λοιπόν σήμερα, να φτιάξουμε τα κέντρα των στόχων (Domino) γιατί είχαν γίνει σαν τον «Μπομπ Σφουγγαράκη». Συνεχίσαμε με μερικές ρυθμισούλες και όσο για τα Easton x10 (τα χύμα εκτός δωδεκάδας) που είμαι τυχερός, γιατί τα νούμερα (c2 και Series) είναι ολόιδια με τα παλιά και παρόλο που είναι δύο Grains πιο Βαριά, στο Group δεν υπάρχει καμία διαφορά ! ! ! Τελικά σε κάποια μέτρα νιώθεις ο εαυτός σου, σαν να σου ανήκει κάτι και να λες άντε γύρνα πίσω μην αργείς… Δεν ξέρω εάν συμφωνείτε μαζί μου, αλλά η Τοξοβολία είναι στα 70μ.

ΥΓ. Μήπως μάθατε για το γήπεδο στη Δεκέλεια πότε ανοίγει;