Target Panic…Και η ίαση ήρθε…!!!

Όταν τελικά θέλεις κάτι και το αγαπάς πολύ, πρέπει να επιμείνεις…!!!
Μετά το σύνδρομο του λεγόμενου «Target Panic» (ούτε επαφή με την χορδή δεν μπορούσα να κάνω) ήρθε η απογοήτευση… μα πως είναι δυνατόν; Μα πως γίνεται; μου έλεγαν φίλοι τοξότες, μα τι λες τώρα που δεν μπορείς να ρίξεις; απλά άνοιξε το τόξο και ρίξε, το έχεις κάνει χιλιάδες φορές… Κι όμως ήταν αδύνατον.. δεν υπήρχε λεπτό χωρίς να σκέφτομαι τι μπορεί να έχει συμβεί. Έρευνα στο internet, επικοινωνία με τοξότες απ’ όλο τον πλανήτη που πιθανόν είχαν το ίδιο πρόβλημα, κουβέντα με αθλητικούς ψυχολόγους, θεραπεία με βελονισμό, Yoga, διάβασμα βιβλίων αθλητικής ψυχολογίας.. ουφ τίποτα ακόμα; Μήπως πρέπει να εγκαταλείψω; Μήπως τρελάθηκα; Πήγα και σε ψυχίατρο, αλλά με κατεύθυνε στην έμφαση της προπόνησης… Όχι θα σταματήσω για λίγο διάστημα έλεγα.. αλλά ούτε αυτό μπορούσα να το κάνω.. περνούσαν μια-δύο εβδομάδες και πάλι πίσω στο γήπεδο για προπόνηση. Και εκεί που ξαφνικά σταματούσαν όλα και έριχνα χωρίς κανένα πρόβλημα, ξαφνικά πάλι τα ίδια… άνοιγε το χέρι πριν την επαφή…. Όμως, οι πολλοί καλοί φίλοι τοξότες και προπονητές (σας ευχαριστώ όλους θερμά), μου έλεγαν υπάρχει λύση… ξεπερνιέται, μη το βάζεις κάτω.. να δεις ότι θα το βρεις.. Μου πρότειναν λοιπόν οι προπονητές μου, να δοκιμάσω το σύνθετο τόξο. Στην αρχή δεν μπορώ να πω ότι με χαροποίησε ιδιαίτερα η ιδέα, μέχρι που έριξα. Γνώρισα την ομορφιά του σύνθετου τόξου και μπορώ να πω ότι μου έδωσε και αυτό αρκετά πράγματα, με αποτέλεσμα να τ’ αγαπήσω και αυτό αρκετά.. (κάποιες φορές, ακόμα και τώρα, ρίχνω με το σύνθετο). Μετά ήρθαν οι προπονήσεις και με τα δύο τόξα, μια εξάδα με ολυμπιακό και μια εξάδα με σύνθετο… έλα όμως που και στο σύνθετο σε κάποιο αγώνα ήρθε ένα άλλο νέο πράγμα.. εκεί δεν άνοιγε το χέρι, αλλά δεν μπορούσα να μπω στο πρόσωπο να σκοπεύσω.. ήταν η στιγμή που είπα, ότι τέρμα το σύνθετο, επιστροφή στο αγαπημένο μου ολυμπιακό τόξο. Τότε όμως είπα ότι δεν πάει άλλο.. ήρθε η στιγμή.. δεν με νοιάζει εάν ρίξω η δεν ρίξω, δεν με απασχολεί και το εννοούσα και ακόμα το πιστεύω πολύ έντονα.. είναι κάτι που αγαπάμε πολύ και το κάνουμε γιατί αισθανόμαστε πανέμορφα !!! Τέρμα το παιχνίδι του μυαλού, "πρέπει να ρίξω καλά, τέρμα το συνεχόμενο μέτρημα και κυνήγι των πόντων.." Ναι, νιώθω ότι γίνομαι ένα με τόξο, ότι είναι μέρος του σώματος μου.. Ήταν θυμάμαι προς το τέλος του Σεπτεμβρίου, που έκανα μια κουβέντα με μια Γερμανίδα προπονήτρια στο archerytalk και μου είπε: «είναι πολύ απλά τα πράγματα, κάνε 25 προπονήσεις στα 5 μέτρα με κλειστά τα μάτια, ώστε το μυαλό σου να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη που είχε.. αλλά μην επιστρέψεις στα κανονικά μέτρα πριν ολοκληρώσεις την Θεραπεία..» έριξα λοιπόν χιλιάδες βέλη πραγματικά στα 5μ. με κλειστά τα μάτια, ξαναέβαλα στην χορδή μου το kisser Button (ψυχολογικά και μόνο, είπα τότε ξεκίνησαν όλα, όταν το είχα βγάλει από την χορδή..) και έριξα στα 70μ. με πολύ μεγάλη άνεση και κάποιες βολές και με κλειστά τα μάτια.. Δεν ξανασκέφτηκα όμως «λες να με ξαναπιάσει;» Το μόνο που έμενε, ήταν να ρίξω και στο indoor άνετα, γιατί από εκεί είχαν ξεκινήσει όλα. Ήρθε λοιπόν και η στιγμή των 18μ. και έριξα με μόνο σκοπό, να εκτελέσω σωστά την τεχνική μου. Και μερικά βέλη επίσης με κλειστά τα μάτια και αυτό ήταν !!!
Το θαύμα έγινε !!!
Η ίαση ήρθε !!!
Συμπέρασμα: Όταν τελικά θέλεις κάτι και το αγαπάς πολύ, πρέπει να επιμείνεις…!!!
Ο επόμενος στόχος μου, είναι να καταφέρω να ρίχνω στον αγώνα όπως και στην προπόνηση…!!!

----------------------------------------------------------------

Υ.Γ. Επισκεφτείτε το Blog του Εθνικού. http://archeryteamofethnikos.blogspot.com/2009_01_01_archive.html
Έχει ένα πολύ ωραίο αφιέρωμα στους Κορυφαίους Έλληνες τοξότες, με πρώτη συνέντευξη του Γιώργου Καλαδάμη.

http://www.youtube.com/watch?v=lAaUDfFn0b8