Target Panic, πάλι τα ίδια

Πάλι τα ίδια, φτου και απ’ την αρχή… μα τι να πω πια, κατάντησα «γραφικός».. πάνω που λες, «είμαι μια χαρά το ξεπερνάω η το ξεπέρασα», πάλι τα ίδια. Μα τόσο πια εκνευριστικό, τι μια να ρίχνω 326 την επόμενη 318 και την επόμενη ούτε ένα βέλος στα 70μ η στα 30μ, άντε πάλι στα 5μ. Το τόξο από 36 λίβρες να φαίνετε ότι είναι 800 λίβρες και να μην ανοίγει με τίποτα, ενώ την επόμενη μέρα να βγαίνει ένα γύρος με 310+ και ο δεύτερος γύρος, ούτε ένα βέλος. Τα νεύρα « τσατάλια ! » μα έλεος, τι είναι αυτό; πόσο θα πάει; Ο δάσκαλος Kisik Lee, μου είπε ότι αυτό υπάρχει σε πολλούς και να μην ανησυχώ… μα πώς να μην ανησυχώ; Επίσης μου τόνισε να μην περιμένω να ακούσω το clicker αλλά να το νιώθω… δεν λέω μια χαρά είναι όταν μπορώ να ρίξω, αλλά όταν το τόξο δεν ανοίγει με ΤΙΠΟΤΑ; Θα «χαλαρώσω» όπως όλοι μου λένε λόγω και των εορτών, αλλά πως; για πείτε μου με αυτό το πράγμα στο μυαλό; ΟΚ δεν «μουρμουρίζω» άλλο… θα το αντέξω, θα κάνω αποχή (μόνο σωματική) για μια βδομάδα από το άθλημα…

Εύχομαι από καρδιάς σε όλους τους τοξότες και όχι μόνο, με τις θερμότερες ευχές για Καλό Πάσχα !

- λόγω των εορτών, θέλω να αναφέρω τον μύθο με «Τα τέσσερα κεριά»

Τέσσερα κεριά έκαιγαν απαλά φωτίζοντας το σκοτεινό δωμάτιο. Η νύχτα ήταν τόσο ήσυχη που μπορούσες να τα ακούς να σιγοψιθυρίζουν… “Είμαι η Ειρήνη, όμως κανένας δε φροντίζει να διατηρεί τη φλόγα μου, μάλλον θα πρέπει να αποχωρήσω”, ακούστηκε να ψιθυρίζει το πρώτο κερί και αργόσβησε.
“Είμαι η Πίστη, μα κανένας δε φαίνεται να με χρειάζεται πλέον, οπότε δεν υπάρχει νόημα να παραμένω αναμμένη”, είπε το δεύτερο κερί την ώρα που ένα απαλό αεράκι έσβηνε τη φλόγα του.
“Είμαι η Αγάπη, δεν έχω την αντοχή να διατηρήσω τη φλόγα μου. Οι άνθρωποι δε μου δίνουν σημασία και δεν κατανοούν την αξία μου. Έχουν πάψει να αγαπάνε ακόμα και τα πιο κοντινά τους άτομα.” ψιθύρισε το τρίτο κερί και έσβησε. Ένα μικρό κοριτσάκι άνοιξε ξαφνικά την πόρτα και μπήκε στο δωμάτιο. Κοίταξε τα σβησμένα κεριά και με βουρκωμένα μάτια τους είπε: “Γιατί δεν είστε αναμμένα; Θα έπρεπε να είστε αναμμένα μέχρι το τέλος” Τότε μοναχά μίλησε το τέταρτο κερί. “Μη κλαις, της είπε. Όσο υπάρχω εγώ και διατηρώ τη φλόγα μου, μπορούμε να ανάψουμε και πάλι τα σβησμένα κεριά. Το όνομα μου είναι Ελπίδα…”